କବିତା

ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ଆମର

ଲେଖା : ଗୀତାଞ୍ଜଳି ସ୍ଵାଇଁ

ଆକାଶ ରେ ତାରା କେତେ
ଜହ୍ନ ସିନା ଗୋଟିଏ.
ଆଲୋକ ର ଜ୍ୟୋତି ରେ ସେ
ଅନ୍ଧାରକୁ ଲୁଚାଏ.
ମାସକରେ ଅଧା ଦିନ
କମି କମି ଆସଇ,
ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି ହେଲେ
କୁଆଡେ ସେ ଲୁଚଇ.
ପୁଣି ମୁହଁ ଦେଖାଏ ସେ
ଅମାବାସ୍ୟା ବାସିରେ,
ରୂପା ଥାଳି ପରି ଦିଶେ
ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ର ନିଶି ରେ.
ସୂର୍ଯ୍ୟ ଙ୍କର ଚାରିପଟେ
ଖେଳେ ଚକାଭାଉଁରୀ.
ପୃଥିବୀ କୁ ମଝିରେ ସେ
ରଖି ମାରେ ଚକିରୀ.
ସୂର୍ଯ୍ୟ ଠାରୁ ଜ୍ୟୋତି ଟିକେ
ମାଗି ଆଣେ କ୍ଷଣିକେ,
ଯାମିନୀ କୁ ହସାଏ ସେ
ଆଲୋକ ରେ ପୁଲକେ.
ନଦୀ ପୋଖରୀ ଜଳରେ
ପଡିଲେ ତା କିରଣ.
ଚକ ମକ ଝଟକଇ
ପାଣି ଭିତରେ ମୀନ.
ବିଲ, ବଣ, ନଈ, ତୋଟା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖଇ,
ବିଭେଦ ନ କରି ଜ୍ୟୋତି
ସମାନ ସେ ବାଣ୍ଟଇ.
ସୂର୍ଯ୍ୟ ଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ଉତ୍ତପ୍ତ
ଜହ୍ନ ଭାରି ଶୀତଳ,
ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଙ୍କର ଭାଇ ବୋଲି
ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ଆମର.

∎
କାନନ ବିହାର ଫେଜ... 2
ପଟିଆ. ଭୁବନେଶ୍ୱର.. 24